Grenzen

Een raar verhaal misschien, maar …..

We waren met vakantie op de camping en ik moest naar de wc. Het toiletgebouw was net schoon gemaakt; de dames van de schoonmaak reden net weer weg met hun karretje. Er was niemand, ik zat er alleen. Toen kwam er een moeder met een jong kind (hoorde ik) binnen. Er startte een hele discussie. Het kind huilde steeds om van alles. ‘Moet je plassen? Wil je bij mama? Mama gaat eerst even plassen. Wil je bij mama in de wc of wil je wachten? Nou, mama gaat even plassen’; deur dicht. Een tel later: het kind begint weer te huilen. Ik hoor de deur open gaan: ‘wil je bij mama binnen komen? Nee, toch niet?’ Deur dicht. Het kind huilt weer. Moeder gaat plassen en gaat weer uit het toilet. De deur naast mij (kindertoilet) gaat open. Wil je hier plassen? Kom maar. Ik hoor de moeder het toilet in gaan. Kom maar, mama gaat poepen. Wil je bij mama op schoot? Ik zag een voet half onder de zijkant doorkomen – ja, wat wil je – zo’n kindertoilet is laag, en je moet toch ergens heen met je voeten.

Ik heb me werkelijk verbaasd over het hele voorval

In eerste instantie was ik eigenlijk ook wel een beetje jaloers. Ik dacht: ‘wow, wat knap als je zo jezelf durft te zijn. Niet nadenken over wat eventuele anderen ervan zouden kunnen denken’ (ze zou kunnen weten dat er iemand op het toilet zat, maar blijkbaar interesseerde haar dat niet, of ze had het niet gezien. Het is natuurlijk allemaal mijn interpretatie. Maar ik kreeg er vervangende schaamte van. Ik dacht, ‘als ik nu van het toilet ga, en zij ziet, dat iemand alles heeft meegekregen, dan zal ze zich wel schamen. Maar….. zij is mij niet. Misschien heeft ze daar helemaal geen last van.) De discussie ging nog even door.  Of ze straks onder de douche wou, …. of in bad (het kind wou eerste onder de douchen en dan in bad, en het wou nú) enz. enz.

Later dacht ik: Arm kind. Ze moet constant weten  wat ze wil. Ze moet telkens haar eigen beslissingen maken. En weet dat kind veel. Ze zou naar mijn idee meer hebben aan een moeder die zou zeggen: ‘als je moet plassen moet je op deze wc, die is voor kinderen. Kijk maar, het is een hele lage pot, daar passen grote mensen niet op.’ En als het kind moest huilen als mama op de wc zat, wat dan nog. Daar gaat het niet dood aan. Ook een kind hoeft niet altijd blij en gelukkig te zijn. Dat verdriet gaat wel weer over. En ….. het kind huilde bijna om alles. Geen wonder, het zal wel bekaf zijn van alle beslissingen die het moet nemen.

En …. Arme moeder. Ze doet zo haar best. Ze wil het beste voor haar kind, maar legt haar kind daarmee een grote verantwoording op de schouders. Als zij zou kiezen voor het kind, zou het kind vast gelukkiger zijn.

Grenzen stellen

Het valt soms niet mee, en toch is het zo belangrijk. Het geeft rust en duidelijkheid. Sommige dingen in het leven zijn nou eenmaal zoals ze zijn. Accepteer dat, accepteer die grenzen en laat ze duidelijk zijn. Dan hoef je ook niet overal over na te denken. Kies soms gewoon voor je kind, omdat je weet, dat dat beter is. En als er wel écht een keuze is, laat dán je kind kiezen. Daar wordt het zelfverzekerder en verantwoordelijker van. En laat die keuze dan ook ‘staan’; en niet, als een kind twee seconden later zegt: ‘toch niet’, dat je dan met het kind ‘meewaait’. Het moet ook leren de gevolgen van een gemaakte keuze te dragen. Maar soms is het gewoon zoals het is. Wees daar ook duidelijk in. Dat geeft het kind rust, en leert, dat je het soms moet nemen zoals het is.

Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen met grenzen stellen. Laat ze hieronder weten.