‘Onze’ aarde

Ik kan daar zo verdrietig van worden

Af en toe overspoelt het me. Als ik kijk naar de wereld om ons heen, en de ‘vernielingen‘ zie van onze aarde, dan denk ik soms ‘waar zijn we mee bezig’. Helemaal nu in deze coronatijd. Als je leest over dat de vissen in het water weer te zien zijn in Venetië, en dat de vogels weer gehoord worden, en niet worden overstemd door al het lawaai dat wij produceren (zie ook mijn eerdere blog), dan word je er van bewust wat we gedaan hebben met de aarde. Dan zien we de rijkdom die we hebben als we de natuur er ‘laten zijn’. Zó is het bedoeld, zo is het gemaakt. De natuur is zo’n grote rijkdom. Het kan ons zoveel geven. Wat verschrikkelijk toch, dat we het zó kapot maken.

Hoe voelt dat

En dan moet ik denken aan hoe God zich hierover zou voelen. Misschien geloof jij niet dat er een God is, maar als ik je even mee mag nemen in mijn gedachten: Ik geloof dus dat er een God is die dat alles gemaakt heeft. En het was goed (staat er in de Bijbel). God had iets moois gemaakt en Hij was er blij mee. Hij gaf het aan de mensen om voor te zorgen. Dat vertrouwde Hij ons toe. En wat hebben wij er van gemaakt?

Als ik dit even vertaal naar onze ‘eigen wereld’. Stel je eens voor: je hebt een mooie tuin aangelegd. Mooie bomen geplant, verschillende soorten, prachtige bloemen uitgezocht, in allerlei vormen en kleuren en geuren. Je wilt er de hele dag wel met je neus in, want ze ruiken zó heerlijk. En er stroomt zelfs een beekje door je tuin met helder water, kabbelend over de stenen. Af en toe zie je zelfs een visje. Je wordt er rustig van. De vogels fluiten dat het een lust is. Je ziet ouden hun jongen voeden. Je geniet er volop van.

En dan

Dan komen je vrienden op bezoek. Ze banjeren door je prachtig aangelegde tuin, trappen de bloemen plat, trekken takken van de bomen, schreeuwen de hele boel bij elkaar. Wat zou dat met je doen? Als ik mij dat voorstel: ik zou ongelooflijk boos worden en vreselijk verdrietig. Hoe kan iemand zo respectloos en liefdeloos met jouw mooie tuin omgaan. Zien ze de waarde er niet van? Hoe kan het dat ze totaal geen respect hebben voor jou?! Vreselijk.

Zo stel ik mij voor, dat God naar deze aarde kijkt. Zijn mooi gemaakte aarde wordt kapot gemaakt door ‘zijn vrienden’.

De toekomst

Misschien deel je het geloof niet met mij, maar ik denk, dat je op je eigen manier hier ook wel zo naar kunt kijken. Wat doen wij met onze aarde. Hoe gaan wij er mee om. We hebben allemaal onze eigen verantwoording hierin. De één misschien meer dan de ander, maar we zijn allemaal ‘medeplichtig’. Alle kleine beetjes helpen. Als iedereen nou naar zijn of haar eigen leven kijkt, en zich afvraagt: ‘wat kan ik er aan bijdragen om de aarde goed te ‘verzorgen‘, dan kan het alleen maar beter worden. En als je het niet doet voor God, doe het dan in elk geval voor je kinderen en kleinkinderen. Denk ook aan de toekomst.

Niet alleen nu

Ook als straks de coronacrisis voorbij is. Want ik weet uit ervaring, dat – als de nood weer voorbij is – alles snel weer naar het oude keert. En dat zou zó jammer zijn. Laten we deze tijd als een wijze les zien, en vooral die les ook vasthouden. Laten we nu alvast ‘plannen maken‘ over hoe we er straks mee om willen gaan. Als we op dit moment dingen besluiten om anders te doen, dan kunnen we dat straks hopelijk doorzetten. Dan maken we met elkaar een nieuwe start. Dat zou toch geweldig zijn?!!! Laten we niet altijd maar meer willen, maar ook eens bewust zijn van en tevreden zijn met wat we hebben. En laten we daar goed voor zorgen. Er zijn diverse mogelijkheden om positief bij te dragen aan een gezond milieu, maar het begint met bewustwording. (En dan verder 😉 )

Ik wil nog even dit nummer met je delen dat heel toepasselijk is. Ik hoop dat je er van kunt genieten.

Heb jij tips om dingen anders te doen (nu en straks)? Deel ze alsjeblieft met ons (kan hieronder), Ik hoop mooie dingen te lezen. Heel veel sterkte en inspiratie nog de komende tijd (ook, nu het weer iets soepeler wordt).