Niemandsland

We zitten er net zo tussen in; ons huidige huis voelt bijna ‘niet meer van ons’. Regelmatig denk ik in mijn achterhoofd: ‘Straks gebruikt iemand anders mijn keuken; straks zit er iemand anders op ons mooie balkon’. En het is niet echt gezellig meer bij ons thuis. Lege kasten, geen gezellige/persoonlijke spulletjes meer, verhuisdozen opgestapeld. Nee, gezellig is anders wat.

En ook ons nieuwe huis is nog niet van ons. Daar kunnen we nog niets, want we hebben de sleutel nog niet. We zijn wel veel aan het denken, plannen maken, nadenken over hoe we één en ander moeten inrichten, wat er gekocht moet worden, wat er gedaan moet worden enz. enz.

Een raar gevoel. Eigenlijk een beetje in de ‘wacht-stand’. En …. wachten duurt lang ;-(

We willen graag verder, maar ja, geduld is een schone zaak.   (Nou, dit zijn al twee overtuigingen na elkaar. Ga ik een andere keer over bloggen.)

Wel nog steeds dankbaar, voor de mogelijkheid die we gekregen hebben. Ik kan het haast nog niet geloven. En straks …. als we er eenmaal zitten, dan is alles vast snel ‘normaal’, en dan vliegt de tijd weer voorbij, dat weet ik zeker.

Raar ding eigenlijk, tijd. De ene keer duurt dezelfde tijd langer dan de andere keer. Ik heb daar eens een mooi boek over gekregen: Stil de tijd, van Joke J. Hermsen. Soms vliegt de tijd, en soms wil de tijd maar niet verder. Afleiding kan helpen om de tijd iets sneller te laten gaan. Niet richten op dat waar je op wacht. Maar af en toe kan ik het niet laten om stiekem te mijmeren over hoe het zal zijn daar, in het andere huis. Me voorstellen hoe de dingen daar zullen gaan. Maar goed …. nog even geduld dus.

En ik weet ook zeker, dat ik dingen zal gaan missen. Het mooie uitzicht dat we hier genieten, de mooie locatie, het gemak van het onderhoud (dat door de vereniging wordt geregeld). Maar zoals met alles: er zitten altijd positieve en negatieve kanten aan een zaak. Als de positieve kanten maar overheersen, dan is het goed. En er zijn ontzettend veel positieve kanten. Maar ……….. nog even geduld.

P.s. Dit was dus een blog, niet uitgezonden op vrijdag, niet na twee weken. Op ‘advies’ van anderen heb ik besloten dit ‘moeten’ toch los te laten. Ik hoop wel, dat ik jullie regelmatig deelgenoot zal maken van wat mij bezig houdt. Ik ben benieuwd, hoe dat zal gaan. Zo wordt mij opnieuw duidelijk: alles is onderzoeken, ervaren, bijstellen. Niets is klaar in het leven, alles is in beweging. (Ook daar zal ik eens een blog over schrijven. Haha, ideeën genoeg wat dat betreft. Nu nog uitvoeren 😉 .)