De vorige keer schreef ik over het belang van je grenzen aangeven. Dit moet niet verward worden met laten weten waar je behoefte aan hebt.
Waar gaat het om bij grenzen?
Als je je grenzen aangeeft gaat het om jezelf; om je eigen ‘gebied’. Dan kun je in de eerste plaats denken aan je eigen lichaam. Jouw lichaam is van jou. Jij bent er ‘de baas over’, en je bent er verantwoordelijk voor. Dat betekent dus, dat niemand iets met/aan jouw lichaam mag doen wat jij niet wilt.
Verder heb je natuurlijk ook een geest, een innerlijke wereld. Die is ook van jou. Jij mag zelf weten wat je denkt en wat je ‘vindt’. Ook daar ben je zelf verantwoordelijk voor en daar ben jij de ‘regisseur’ van.
En wat heeft dat te maken met behoeften?
Er was eens een meisje (het lijkt wel een sprookje 😉 , maar het is echt gebeurd), dat geleerd had om haar grenzen aan te geven. Ze kon duidelijk ‘ho, stop’ zeggen, en kon zo heel duidelijk laten weten wat ze niet wou. Heel goed natuurlijk. Maar het ging bij haar nog verder. Als iemand anders lachte, of haar kant op keek, zei ze ook ‘ho, stop’ waarmee ze bedoelde ‘kijk niet zo naar mij’, en ‘hou op met lachen’. Kijk, en dat is natuurlijk niet meer je grens aangeven. Dat is laten weten wat jij (niet) wilt dat de ander doet. En helaas, daar heb je niets over te zeggen. Die ander heeft namelijk ook een grens. ‘Bemoei je niet met mij’.
Hoe dan wel?
Het is natuurlijk heel goed om te laten weten als je ergens last van hebt. Maar dan is het aan die ander als hij of zij daar gehoor aan wil geven. Je kunt je verzoek neerleggen en uitleggen waar je behoefte aan hebt en waarom (zie in dit verband ook mijn blog over Geweldloze Communicatie). Als die ander echter vindt, dat hij niks verkeerd doet, en het niet nodig vindt om zijn gedrag te veranderen (of dat niet kan), dan zul je zelf ‘maatregelen moeten nemen’.
In dit geval bijvoorbeeld door bij hen weg te gaan. Of misschien moet dit meisje leren, dat het probleem in haar zelf zit, en kan daar iets aan gedaan worden. Onderzoek jezelf dus ook altijd.
Dus:
Het is dus belangrijk om te herkennen waar het om gaat. Overschrijdt iemand echt jouw grenzen, of: heb je ergens last van, of beter gezegd – behoefte aan. Als jij jouw behoeften oplegt aan de ander, overschrijd je zijn/haar grenzen, en dat kan toch ook niet de bedoeling zijn.
Nog even een paar voorbeelden om het duidelijker te maken:
- iemand gaat op je tenen staan (geef je grens aan)
- iemand zegt dingen die jij niet wilt horen (spreek je behoefte uit)
- iemand denkt/verwacht/wil/eist dat jij iets voor hem doet (geef je grens aan)
- iemand ‘praat voor jou’ (geef je grens aan)
- iemand smakt verschrikkelijk (spreek je behoefte uit)
- iemand zingt vreselijk vals (spreek je behoefte uit)
- je kind pakt je telefoon uit je tas (geef je grens aan)
- je kind wil je geen kusje geven (spreek je behoefte uit)
Ik hoop, dat je iets hebt aan bovenstaande voorbeelden.
De basis
Hier speelt dus ook weer doorheen, wat eigenlijk altijd de ondergrond is: Heb respect voor elkaar (en natuurlijk voor jezelf). (Lees ook eens mijn blog ‘Wijze woorden‘ over ‘een stapje terug zetten’. Dit illustreert ook mooi wat ik bedoel met zelf je grenzen verleggen, wat ik uitgebreider heb behandeld in mijn vorige blog.) Leer het onderscheid zien, en geef als het nodig is je grenzen aan, of laat weten wat je behoeften zijn.
Herken jij zulke situaties in je eigen leven? Ik vind het fijn als je dit met ons wilt delen.
En: heb je er vragen over, laat het mij weten alsjeblieft.
Geef een reactie