Hoe blijf ik toch      gelukkig als het eens tegen zit.

Het is helemaal ‘van deze tijd’: gelukkig zijn.

Hoe word of blijf ik gelukkig. Hoe heb ik het leuk. Hoe zorg ik goed voor mezelf.

Maar ……. ik word er soms wel een beetje moe van. (En dat willen we toch vooral voorkomen: Hoe blijf ik fit 😉 ). Oké, ieder mens wil in de kern gelukkig zijn, en blij, en gezond. Daar is niets mis mee.

Maar ………. moet het altijd en overal? Kunnen we er nog wel tegen, als het eens tegen zit? We gaan de pijn uit de weg; want pijn doet zeer. En dat zeg ik ook tegen mezelf. Ik wil gewoon liever geen pijn. En ga nu niet weg, omdat je geen zin hebt om over pijn te lezen. Ik zag iets interessants wat ik graag met je wil delen.

Wat mij aansprakwas een gesprek met de hoogleraar psychiatrie Damiaan Danys in een uitzending van ‘Witteman ontdekt: Sleutelen aan de mens‘. (Het is een lang stuk; het gaat vooral vanaf 21:12 over wat ik hier bedoel). Deze hoogleraar plaatst elektrodes in het brein van mensen (DBS: diepe breinstimulatie) om bepaalde hersengebieden te stimuleren ter bestrijding van depressie en dwangstoornissen (wordt ook toegepast bij parkinson). Het is geweldig, hoe hiermee mensen echt geholpen kunnen worden. En ongelooflijk, dat men in staat is om dit te doen. Het is zelfs niet ondenkbaar, dat er elektroden in de hersenen geplaatst kunnen worden, waardoor mensen zich gelukkiger voelen. Damiaan Danys is hier echter op tegen. Het is zijn taak – zegt hij – om de mens te genezen, niet om hem te verbeteren. Hij stelt terecht de vraag, wat het doel is van het leven.

Daar word ik nou ‘gelukkig’ van, van zulke uitspraken.

Volgens mij, worden we pas echt gelukkig, als we ook ‘niet gelukkig’ durven zijn. Dat hoort namelijk bij het leven. Het leven gaat op en neer, kent z’n ups en downs, zo is het leven. En juist van die ‘downs’ kunnen we een hoop leren. Dat zijn juist onze groeimomenten. Probeer in die moeilijke periode, of op dat moeilijke moment, eens te voelen waar het eigenlijk om gaat. Wat doet precies ‘pijn’, waar gaat het in de kern om. Is het inderdaad zo erg als je het ervaart? De situatie maakt nl. niet dat iets erg is, je bent zelf degene, die vindt dat het erg is. Wat voor de één erg is, hoeft dat voor de ander helemaal niet te zijn. Het hangt van je eigen instelling af. En ik zeg niet, dat je alles kunt ‘maken’ zoals je het wilt. Juist niet. Maar als je het leven in eerste instantie accepteert zoals het is, dan heb je al veel gewonnen. Als er pijn is, gebruik die pijn dan om er beter van te worden. En in periodes zonder pijn (of zelfs met pijn) kun je de ander, die pijn ervaart, tot steun zijn, als ervaringsdeskundige. Dat komt relaties ten goede. Zo kunnen we elkaar helpen, en daar worden we gelukkig van!

Herken je wat ik schrijf? Wil je er iets over kwijt? Laat hieronder dan een reactie achter.