Ben jij ‘normaal’?
Sommige mensen hebben een ‘label’. En dan bedoel ik zo’n label als ADHD, HSP, PDD.NOS enz. Misschien zeggen die thermen je niet allemaal iets, maar het staat voor mensen, die op de een of andere manier anders doen of zijn als de ‘doorsnee’ mens. Wat is eigenlijk een doorsnee mens. Wanneer ben je ‘normaal’ en heb je geen label. Waar het eigenlijk op neer komt
is, dat je – als je een label hebt – ‘afwijkend’ gedrag laat zien. Maar laten wij niet allemaal op bepaalde punten of momenten wel eens afwijkend gedrag zien? En hoe erg is dat? Ik ben er van overtuigd, dat je vroeger dezelfde soort mensen had als nu. Toen werd een ‘drukke jongen’ (lees: ADHD’er) ‘naar zee gestuurd’, of naar een boer, zodat hij zich uit kon leven en genoeg te doen had. Het hangt dus ook heel erg van de omgeving af, of iemand een label krijgt. In de schoolbanken – waar je stil moet zitten – is ADHD (oftewel ‘moeilijk stil kunnen zitten’) erg lastig.
Zeggen wat je lastig vindt
Als iedereen nou gewoon zou kunnen zeggen wat hij of zij lastig vindt, en als de rest daar dan ‘gewoon’ rekening mee zou houden, dan zijn we er toch ook? Het blijkt bij voorbeeld, dat sommige kinderen (en ook volwassenen) beter leren als ze bewegen. Denk maar eens aan het feit, dat sommigen – als ze een oplossing voor een probleem zoeken – heen en weer gaan lopen. Dat stimuleert namelijk het denkproces. Of het ’tekenen’ tijdens een vergadering; dat kan ook helpen om beter na te denken (als het geen verveling is 😉 ). We hebben allemaal onze eigen manier van omgaan met de dingen. De één is expressief, de ander is meer in zichzelf. De één heeft muziek nodig onder het leren, de ander doodse stilte. Wie bepaalt, wat normaal is; laat staan, wat ‘goed’ is.
Accepteer elkaar
Accepteer de ander zoals hij is, en houd rekening met elkaar. Zo kunnen we ook elkaars kwaliteiten benutten, want die heeft ieder mens, op zijn eigen unieke manier.
NB: Ik wil hiermee niet zeggen, dat het niet goed is om een diagnose te krijgen. Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen heeft onze zoon ADHD/PDD.NOS, en we waren toen heel erg blij, dat die diagnose gesteld was. Het was een verklaring waarom sommige dingen ‘niet werkten’ zoals we verwachtten. Je kunt bepaald gedrag dan beter ‘plaatsen’. Maar verder vind ik, dat we er niet te veel aandacht aan zouden moeten schenken. Je kunt je ook gaan gedragen naar je label, en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Als je een interessant artikel hierover wilt lezen, ga dan eens naar het artikel “ADHD in Israël is anders dan ADHD in China”
Wil je laten weten, wat jij hierover denkt? Laat dan je reactie hieronder achter. Ik ben benieuwd.
Lieve Inge
Wat een mooi pleidooi voor het accepteren van ieders ‘uniek’ zijn. Hoe mooi is het toch dat we allemaal anders zijn? Hoe saai zou het zijn als we in gedrag gelijk zouden zijn? Ik mag er niet aan denken. Je schrijft het niet met zoveel woorden en toch selecteer ik ook een vraag gericht aan het schoolsysteem om te veranderen. Het systeem gaat m.i. voorbij aan de individuele behoefte van het kind. Hetgeen in de praktijk kan betekenen dat een kind niet tot volledige bloei kan komen.
Ik ben het met je eens dat het fantastisch zou zijn als iedereen duidelijk aangeeft wat hij/zij lastig vind. Daar zit volgens mij ook net de uitdaging, want dat durven de meeste mensen niet. Men wilt graag aardig gevonden worden en verwart ‘voor jezelf opkomen en nee zeggen’ met onaardig zijn! Dank je voor deze duidelijke en leuke blog!
Liefs
Claire
Wat een prachtige reactie Claire, dank je wel. En een mooie aanvulling ook wat je schrijft over het schoolsysteem. Dat is inderdaad waar. Ik zou zo graag willen, dat er anders werd omgegaan met kinderen die ‘afwijkend’ zijn. Ik denk vaak ‘is het nou zó moeilijk?’ Maar blijkbaar vraagt dat (te) veel van mensen? Ik weet het niet. Volgens mij moet het anders kunnen. Misschien kan ik daar ooit nog eens iets in betekenen 😉 Momenteel zijn we al wel bezig met workshops Drama en Spel voor kinderen van de basisschool. Daar zijn we ook bezig met grenzen stellen en ‘nee’ zeggen. Wie weet wat er nog eens uit voort komt. We laten ons verrassen 😉 Voor nu eerst bedankt voor je waardevolle aanvulling.
Lieve groet,
Inge
Hallo Inge,
Mooi dat je dit onderwerp ter sprake bent Inge!
Ik hou helemaal niet van dit soort labels. Die worden op iemand geplakt door mensen die zich niet weten te verhouden tot bepaald gedrag en dus niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Dus is die andere lastig.
Zelf ben ik gastouder en heb bijna iedere dag te maken met kinderen. En ieder kind is anders. Er bestaat geen normaal. Alleen uitdagingen voor mij om te leren mee om te gaan.
Wanneer een kind bepaald gedrag vertoond, is dat m.i. een hulpvraag. Het is dan aan mij om uit te zoeken hoe ik dit kind het beste kan helpen, ondersteunen of begeleiden. Wat heeft het nodig.
Patricia
Precies Patricia. Als het ‘anders’ is, dan is het lastig. Het doet een appèl op ons. Hoe gaan wij er mee om. Mooi dat je het kunt zien als uitdaging.