Nick Vujici

Ik zag onlangs weer een filmpje op facebook langs komen van Nick Vujici; een interview met hem in RTL Late Night.

Wat is dit een inspirerende man.

Misschien ‘ken’ je hem? Het is de man zonder armen en benen. Je kunt niet anders dan zeer veel bewondering hebben voor deze man.

Je zou toch denken: ‘zo kun je niet leven’. Dat heeft hij ook wel gedacht; toen hij tien was. Hij zag het toen niet meer zitten, maar heeft uiteindelijk toch géén einde aan zijn leven gemaakt. Gelukkig maar. Hij spreekt nu over de hele wereld, en laat mensen zien, dat je nog heel veel kunt, ook al ben je (behoorlijk) beperkt. En wat het belangrijkste is; je kunt elkaar bemoedigen en liefhebben. Wat een voorbeeld!

Weet je wat mij aansprak in het interview?

Hij zei, dat hij het meeste last had van zijn angst. Niet van het feit, dat hij geen armen en benen heeft, maar van angst. Angst voor afwijzing, angst om alleen te blijven. In een andere toespraak zei hij, dat hij heus niet altijd blij is. Hij heeft ook verdriet; niet, omdat hij geen armen en benen heeft (“this is easy”), maar omdat mensen degene van wie je houdt kwetsen, en dat je daar niets aan kunt doen. (Je zou eigenlijk even de tijd moeten nemen om deze speech te ‘zien’. Hij duurt wel lang, maar het geeft je kippenvel!) Hij roept ieder op, om om te zien naar de ander. Je kunt het verschil maken. Je kunt (letterlijk) iemands leven redden. Hij vertelde, dat hij vroeger zoveel gepest was, dat hij dacht: als er nog één iemand iets negatiefs over me zegt, dan kap ik er mee. Toen kwam er een meisje, die hem zei, dat hij er zo goed uit zag vandaag. Dat heeft hem gered ‘van de ondergang’. Je weet niet, wat een ander allemaal meemaakt. Zeg eens iets positiefs tegen een ander, bemoedig hem of haar. Dat hebben we allemaal nodig. Heb liefde voor de ander.

Opvallend toch, dat iemand zich niet druk maakt, omdat hij geen armen en benen heeft, maar om de liefdeloosheid die er soms is onder mensen. Dat is waar het om gaat in het leven, om de liefde onder elkaar.

Ik heb vaak gezegd – en dit is even een heel persoonlijk dingetje van mij – dat ik het erger vond, dat mijn ouders gingen scheiden, dan dat mijn moeder overleed. Dat is nogal wat. Mijn moeder was mijn beste vriendin, mijn ‘zuster in het geloof’, mijn basis, mijn voorbeeld. Het is nu al weer 21 jaar geleden, en ik kan er nog om huilen. Maar dat mijn ouders gingen scheiden; dat voelde veel erger, het ‘klopte niet’. Ouders zijn je basis, waar je uit voort komt. Dat hoort ‘heel’ te blijven, dat hoort niet stuk te gaan, dat doet te pijn. En dat is een pijn, die niet ‘nodig’ is. We gaan allemaal dood, dat hoort bij het leven. Dat is ontzettend verdrietig, maar ‘het klopt’. Ouders die scheiden ‘klopt niet’. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden in mijn leven. Ik ken iemand, die (ernstig) ziek werd. Kort nadat bekend werd, dat ze ziek was, is haar man bij haar weggegaan. Niet om de ziekte (zoals hij zei), maar ‘gewoon’, omdat hij het niet meer zag zitten. Zij heeft er meer last van (gehad?) dat haar man bij haar is weggegaan, dan dat ze ziek geworden is. Afwijzing raakt je in de kern. Ziekte overkomt je, scheiden is een keuze.

Liefde (en trouw) zijn zó belangrijk; het is de basis van ons leven. Je kunt het moeilijk hebben met van alles en nog wat, maar afwijzing, liefdeloosheid, verwaarlozing, mishandeling; dat grijpt op onnoemlijke wijze in in iemands leven. En dat is juist iets, waar we als mensen iets aan kunnen doen. Je kunt iemand niet beter maken, je kunt hem wel liefde geven. Als iedereen dat zou doen, zou het leven een stuk aangenamer en ‘veiliger’ worden. En begrijp me goed, ik snap best, dat mensen soms geen uitweg meer zien, en dat er keuzes gemaakt worden vanuit onvermogen. Maar ….. het blijft onvermogen. Dat is iets, wat in de mens zit, waar we dus in feite zelf invloed op kunnen uitoefenen. Dat mensen niet bij machte zijn, om dat te doen, dat is een ander verhaal. Maar het is belangrijk, om te beseffen, dat LIEFDE het belangrijkste is in het leven.

Nog een klein voorbeeld ter ‘ondersteuning’ van dit verhaal (ik kan het niet laten). Je kent misschien wel het experiment met de baby-aapjes. In dit experiment hadden baby-aapjes de keuze tussen twee nepmoeders; één gemaakt van gaas, met een fles met voeding er op, en één gemaakt van badstof. De voorkeur ging telkens uit naar de ‘badstofmoeder’, i.p.v. naar de ‘gaasmoeder met melk’. Het blijkt dus, dat ‘warmte’ (liefde) belangrijker is dan voeding. Zonder liefde kun je letterlijk dood gaan. (Misschien een andere keer meer hierover, maar ik wou het toch even noemen.)

Mocht je willen reageren, dan kan dat natuurlijk weer hieronder  😉 .