Waarom is opvoeden soms zo lastig; 12 valkuilen

(en wat héél erg belangrijk is)

Ik had het laatst met onze zoon over opvoeding, en over wat daarin ‘fout’ kan gaan. Hij had voorbeelden uit zijn jeugd; dingen, die hij niet leuk vond en waar hij last van had. Dat is als ouders niet leuk om te horen, want je wilt altijd het beste voor je kind.

Het had beter gekund

We vinden het als ouders niet fijn om te horen, dat dingen ‘fout’ zijn gegaan, of beter hadden gekund. En wat is ‘fout’. Het had misschien beter gekund, maar dan hoeft het nog niet fout te zijn. Je kunt wel tekort schieten.

Persoonlijk

Het blijft natuurlijk ook altijd een persoonlijke ‘ervaring’. Twee kinderen uit hetzelfde gezin kunnen totaal verschillend oordelen over dezelfde gebeurtenissen. De één kan het ervaren als dramatisch, terwijl de ander nergens ‘weet van heeft’. Dat hangt denk ik onder anderen af van je karakter. De één is heel gevoelig, terwijl de ander zich niet snel ergens druk over maakt. Het hangt ook  van je eigen karakter als ouder af. De één is harder dan de ander. De ene ouder zal iets al snel aanstellerij vinden bij voorbeeld, terwijl de andere van mening is dat je je moet voegen naar het kind.

Feiten

Maar het hangt bij voorbeeld ook af van het besef van de situatie. Als je niet alle feiten weet, zul je ook anders oordelen. Het kan zijn, dat je – als je alle feiten hoort – zegt: ‘O, dat wist ik niet. Dat verandert de zaak.’ Maar het kan ook zo zijn, dat je als ouder hoort hoe je kind iets ervaren heeft, en dat je als ouder zegt: ‘O, dat wist ik niet, dan is het anders als ik dacht.’

Uitspreken

Het is daarom heel goed, om dingen uit te spreken, en het er dieper over te hebben. Dan kun je begrip krijgen voor elkaar. Er kunnen dingen boven komen, waarvan je niet wist dat ze dat effect hadden, of sommige zaken blijken ineens minder erg te zijn dan je dacht.

Iedereen maakt fouten

En toch ….. niemand ontkomt er aan. Elke opvoeder maakt fouten. Jouw ouders hebben fouten gemaakt, en jij maakt ook weer fouten in jouw opvoeding. Maar weet je ….. dat is op zich niet erg. Stel dat je ouders perfect waren geweest, dat zou waarschijnlijk druk op jou leggen om het ook perfect te moeten doen. Maar dat kan dus niet, want niemand is perfect.

Erken je fouten

Wat wel belangrijk is: herken en erken je fouten! En dat valt niet altijd mee, omdat het pijn doet. Je wilt het namelijk goed doen, en dat lukt dus niet altijd. Je kunt dus een gevoel van falen hebben.

Als je echter beseft dat je fouten maakt, en dat ook kunt accepteren, dan kun je ook makkelijker sorry zeggen. Het is niet je bedoeling om fouten te maken toch?

Hoe komt dat toch

Hoe komt het toch dat we het niet altijd goed doen. Dat kan komen:

• Doordat je ‘niet beter weet‘. Je denkt, dat iets goed is voor je kind, maar je hebt het totaal verkeerd ingeschat.
• Doordat je ‘gewoon moe bent’. Je weet, dat het anders moet, maar je kunt het gewoon niet meer opbrengen, je bent te moe.
• Je ‘hebt er gewoon geen zin in’. Ja, dat komt ook voor. Je hebt er gewoon geen zin in. Je weet wel, dat het niet handig is, en dat het anders zou moeten, maar … het kost te veel van jezelf. Je hebt geen zin om je ‘op te offeren’. Heel jammer natuurlijk, maar het gebeurt wel.
• Je denkt, dat het wel meevalt. En dan blijkt het toch niet mee te vallen. Helaas.
• Je vindt, dat je partner ‘ook een verantwoording heeft’, en je pakt je eigen verantwoording daardoor niet op.
• Je laat je beïnvloeden door anderen. Anderen doen het toch ook zo? Dan ‘mag’ jij het ook. (Ook al vind je zelf eigenlijk dat het niet goed is.)
• Of je laat je beïnvloeden door anderen en doet iets juist niet. Anderen doen het toch ook niet? Dan hoef jij het ook niet te doen (ook al weet je, dat het beter zou zijn als je het wel deed.)
• Je bent ‘bang’, dat je kind jou niet aardig meer vindt. Je wilt ‘de liefste ouder van de wereld’ zijn.
• Je bent bang voor gezichtsverlies. Je wilt niet overkomen als een te strenge ouder, die zijn kind te hard aanpakt. Of juist als een te ‘softe’ ouder, waardoor je je kind juist te hard aanpakt.
• Je vindt het ‘zielig’ voor je kind, en zegt er dus maar niets van.
• Je bent overbezorgd, waardoor je kind niet genoeg ruimte krijgt om zich te ontwikkelen.
• Je laat je kind zó vrij, dat het totaal geen grenzen kan ervaren (waar je kind nu juist zo naar op zoek is).

Het belangrijkste

Hoe dan ook, wees er dus van doordrongen, dat sorry zeggen ontzettend belangrijk is. Het maakt jou niet tot een ‘sufferd’, of een slappeling; het maakt je krachtig als je sorry kunt zeggen. Als er dingen niet goed gaan in de opvoeding, is het heel belangrijk dat een kind daar erkenning voor krijgt. Dat geldt in het geval dat de opvoeding al voorbij is, maar ook, als je er nog midden in zit. Ben je een keer uitgevallen tegenover je kind, omdat je moe was? Zeg gewoon ‘het spijt me, ik had dat niet zo moeten doen’. Je kunt vertellen dat je moe bent; niet als excuus – want het is nooit goed om uit te vallen – maar wel om te laten zien dat jij ook ‘gewoon een mens bent’, met je fouten en gebreken. Je kunt het daarmee niet terug draaien, maar je kind krijgt wel erkenning. Er wordt naar hem/haar geluisterd; en dat is echt héél erg belangrijk.

Vraag aan jou: Vind jij het moeilijk om sorry te zeggen? 

Je kunt het hieronder in een reactie laten weten.